Biedt hoop, geen pillen
Afgelopen week zag ik achter elkaar de Netflix-serie Painkiller. Deze gedramatiseerde documentairereeks laat zien hoe in VS een verslavingsepidemie aan opiaten kon ontstaan met vele doden tot gevolg. De epidemie startte met het op de markt brengen van de pil Oxycontin door de familie Sackler. Oxycontin is in Nederland bekend als Oxycodon en is in feite heroïne in schaapskleren, verstrekt door je arts.
Onjuiste cijfers
De serie vertelt het bijna ongeloofwaardige verhaal van mooie sales reps die artsen ervan overtuigen dat ze hun patiënten een dienst bewijzen door ‘Oxy’ bij pijn voor te schrijven. Als artsen die tegensputteren dat het middel verslavend is, worden ze ervan overtuigd dat dit maar in 1 procent van de gevallen zo is. Onjuist, zo blijkt later. Maar vrijwel iedere arts slikt het als zoete koek.
'Je kan stoppen wanneer je wilt'
Meer dan 10 jaar geleden werkte ik in een verslavingskliniek in het zuiden van het land. Ook daar waren patiënten die afkickten van pijnstillers. Veel van hun verhalen herkende ik in de serie. Maar het maakte vooral indruk omdat ik zelf ook ben afgekickt van Oxy. Enkele jaren geleden heb ik een pijnlijke hernia gehad. De huisarts zag hoe ernstig de pijn was en schreef meteen Oxy voor. Dat hielp. En toen het niet meer hielp kreeg ik meer. Ik hoefde volgens de huisarts, en later de specialisten in het ziekenhuis, niet bang te zijn voor een verslaving: “Het is tegen de pijn, Je kan stoppen wanneer je wilt.” Na een hernia-operatie kreeg ik weer een grote voorraad pillen mee.
Wanhoop
Pijn drijft tot wanhoop. Dezelfde huisarts deed gelukkig het allerbeste. Hij gaf hoop: “Ik heb nog nooit een patiënt gehad die niet van een hernia afkwam.” De pijn was op dat moment, na anderhalf jaar, niet weg. Maar vanaf dat moment ben ik het anders gaan aanpakken. Weer meer vertrouwen op mezelf. Tegen alle adviezen in ben ik bijvoorbeeld weer gaan mountainbiken omdat ik me daarna altijd beter voelde. En ik wilde vooral stoppen met Oxy.
Afbouwprotocol
Volgens de artsen zou stoppen een makkie zijn. Door mijn werk in de afkickkliniek vertrouwde ik op een afbouwprotocol. Wekelijks halveren. En ik wist dat de laatste stap van een beetje naar nul het zwaarste was. En dat was ook voor mij zo. Ik kon dagen niet meer slapen. Maar het is gelukt. En na enkele weken was ook de pijn weg. Ik schaamde me tot deze week voor het feit dat ik gewoon verslaafd was. En me zo liet leiden door adviezen waar ik eigenlijk aan twijfelde als leefstijlprofessional. Nu ben ik trots dat ik er op eigen houtje vanaf ben gekomen.
Geef hoop
Maar waarom vertel ik dit? Omdat ik het verschrikkelijk vind dat nog maar zo kort geleden ook in Nederland artsen zo slecht geïnformeerd waren. En ik zo gemakkelijk ‘heroïne’ voorgeschreven kreeg. En er is nog niks veranderd. Enkele weken geleden heb ik mijn rugwervel gebroken. Die pijn kreeg ik eronder met paracetamol en af en toe een ibuprofen. Tot verbazing in het ziekenhuis. Ik had daar zo weer een recept voor Oxy mee kunnen krijgen. Hopelijk gaan niet alleen toekomstige patiënten maar vooral veel artsen deze serie zien. En nog een tip voor artsen, geef niet zo makkelijk pillen. Geef een alternatief. En vooral hoop.